Ορειβάτης ανέβηκε σε υψόµετρο 5.109 παρά το τετραπλό µπαϊπάς

«Το τετραπλό µπαϊπάς στο οποίο υποβλήθηκα πριν από ένα οκτάµηνο δεν µε πτόησε. Οι γιατροί µου βέβαια διατύπωσαν τις αµφιβολίες τουςκατά πόσο θα έπρεπε να συνεχίσωτην ορειβασία σ’ αυτό το υψηλό επίπεδο. Εγώ όµως δεν θέλω µε τίποτα να τη σταµατήσω…».

Στα 62 του η καρδιά τουτο λέει για τα καλά. Αρτι αφιχθείς από µια ακόµα, την 88η (!) κατά σειρά, απόδρασή του σε µεγάλη βουνοκορφή του εξωτερικού, ο Κώστας Τσιβελέκας, πρόεδρος του Αθηναϊκού Ορειβατικού Συλλόγου (ΑΟΣ), εκπλήσσει µε τη διάθεση και τις αντοχές του. Παγκοσµίως ίσως και να είναι αυτή τη στιγµή η µοναδική περίπτωση «επαγγελµατία» ορειβάτη που το τολµά. Που επιµένει να σκαρφαλώνει τόσο ψηλά, παρά την ιδιαίτερα σοβαρή περιπέτεια της υγείας του. «Αναµφίβολα, µια τέτοια επέµβαση σε αλλάζει. Σε οδηγεί σε εκτιµήσεις και σκέψεις άλλες για τη ζωή. Σε διδάσκει να σκέφτεσαι µε προοπτική, λίγο µακρύτερα. Να εκτιµάς αυτά που ήδη έχεις µπροστά σου. Προσωπικά, πλέον αισθάνοµαι διαρκώς ερωτευµένος, µε τα πράγµατα, τον κόσµο, τη φύση, τις γυναίκες! Εγινα πιο οικείος, πιο ανοιχτός κι ανεκτικός…», λέει σήµερα στα «ΝΕΑ».

ΜΙΑ ζωη ΑΝΑΒΑΣΈΙΣ. Ο κ. Τσιβελέκας είναι κάτι παραπάνω από παθιασµένος µε τα βουνά– µόνο στα Ιµαλάια έχει ταξιδέψει 37 φορές! Στις 13 απόπειρες ανάβασής του εκεί σε κορυφές άνω των 8.000 µέτρων τα κατάφερε στις 7! Αλλες 29 φορές βρέθηκε στις χιονισµένες πλαγιές των Ανδεων, ενώ και στο Κιλιµάντζαρο έχει σκαρφαλώσει επτά φορές. Εκεί µάλιστα το 1985 έσπασε και το παγκόσµιο ρεκόρ της πιο γρήγορης ανάβασης και κατάβασης: χρειάστηκε συνολικά... µόλις 22 ώρες για να διανύσει 178 χιλιόµετρα πάνω - κάτω. «Κίνητρό µου κάθε φορά είναι αυτή η αίσθηση του ανικανοποίητου, η περιέργεια, µια τάση φυγής. Το βουνό είναι για µένα δρόµος ανηφορικός, που απαιτεί πνευµατική εγρήγορση και σωµατικά επίπονη προσπάθεια. Εκεί πάνω όµως συνεχίζει να µε οδηγεί το ένστικτό µου σαράντα χρόνια τώρα. Είναι η χαρά, η ηδονή να δραπετεύεις, να επιστρέφεις σ’ έναν κόσµο φυσικό και πραγµατικό, που δεν έχει καµιά σχέση µε την κλειστά δοµηµένη διαβίωσή µας στις µεγαλουπόλεις. Ταυτόχρονα, είναι και µια πολύ ισχυρή πράξη επικοινωνίας: στην ορειβασία έµαθα να µοιράζοµαι και να δουλεύω συλλογικά, να είµαι και να αισθάνοµαι µέρος της οµάδας. Εκεί πάνω, πάλι,κατάλαβα τι θα πει λιτότητα, αυτοσυγκράτηση, πειθαρχία, µέτρο, αξίες απαραίτητες σε όλους µας…», περιγράφει.

Περιπέτεια στον δρόµο για το «βουνό του φεγγαριού»

Ο ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΒΈΛΈΚΑΣ ήταν ο επικεφαλής της δεκαµελούς (επτά άνδρες, τρεις γυναίκες) ελληνικής αποστολής που ταξίδεψε από τις 29 ∆εκεµβρίου στο ορεινό συγκρότηµα Ροβενσόρι της Αφρικής. Στις 7 Ιανουαρίου κράτησε την ελληνική σηµαία στην υψηλότερη κορυφή, Μαργαρίτα, µαζί µε άλλα επτά µέλη του ΑΟΣ: στα 5.109µ., στα σύνορα Ουγκάντας και Κονγκό. «Ηταν µια ορεινή περιπλάνηση µοναδικού αισθητικού και περιβαλλοντικού κάλλους! Το επονοµαζόµενο κι ως “βουνό του φεγγαριού”, αυτό το µνηµείο παγκόσµιας φυσικής κληρονοµιάς, µας αποζηµίωσε, µε τις γρανίτινες κι αιώνια παγωµένες ορθοπλαγιές του…», σηµειώνει. Τροπικές καταιγίδες, απόκρηµνες κορυφογραµµές, αλπικές λίµνες, δεν στάθηκαν εµπόδια για τους έλληνες ορειβάτες. «Από τα πλέον επικίνδυνα σηµεία ήταν τα εκτεταµένα έλη που συναντήσαµε στη διαδροµή µας στην αφρικανική σαβάνα. Βάλτοι καλυµµένοι µε πυκνή βλάστηση, ήταν ύπουλες παγίδες σε κάθε βήµα µας. Χωρίς τη βοήθεια των ντόπιων οδηγών µας, δεν ξέρω αν θα τα καταφέρναµε…».

Στο φινάλε του ταξιδιού στράφηκαν στα νότια του Ισηµερινού, για τριήµερο σαφάρι στο Εθνικό Πάρκο Ελίζαµπεθ.