Το 1756 ήταν μία από τις καλές χρονιές για τους καλόγερους στη Μονή
Ντίμιοβας στη Μεσσηνία. Αξιοποιώντας την προνομιακή σχέση τους με την
Παναγία αποδέχτηκαν για λογαριασμό της το χωράφι που τους αφιέρωσε ο
ντόπιος Παναγιώτης Πετράκης, «όσο και αν είναι, διά την υγείαν του
παιδίου μου να το βοηθά η Χάρη της και να το κάνη ως θέλει και βούλεται
με τους ευρισκομένους Πατέρες».
Το 1798 μία επιστολή αντίστοιχης
απόγνωσης έφτασε στη Μονή Χιλανδαρίου του Αγίου Ορους, περιέχοντας την
επιθυμία ενός λαϊκού να καταθέσει εντόκως στο μοναστήρι το ποσό των
1.000 γροσίων. Μια δεκαετία αργότερα, οι μοναχοί της Βόνιτσας ανάβουν
ένα κερί στον Θεό τους και ένα στον... Αλή Πασά, ο οποίος με φιρμάνι
κατοχυρώνει τα σύνορα της Μονής Αγίας Παρασκευής.
Οι απειλές του
οθωμανού αξιωματούχου είναι πάνω-κάτω οι ίδιες που ακούγονται και σήμερα
από αγανακτισμένους νεοέλληνες κάθε φορά που πρέπει να χωρίσουν τα
τσανάκια τους, ελλείψει εθνικού κτηματολογίου.
Απευθυνόμενος κυρίως
στους Βλάχους της περιοχής που έβοσκαν τα πρόβατά τους διατάζει ότι, αν
παραβιάσουν την ιδιοκτησία της μονής, τους «τρώγει το φίδι την καρδίαν»,
όπως υπενθυμίζει ο Δημήτρης Δημητρόπουλος στο συλλογικό έργο
«Μοναστήρια, οικονομία και πολιτική» των Πανεπιστημιακών Εκδόσεων
Κρήτης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψτε το σχόλιο σας και θα δημοσιευτεί αρκεί να μην είναι υβριστικό ή... διαφημιστικό!