Ο Χρήστος Γκιουλέκας και η Βάσω Κονταξή είχαν την ατυχία να γίνουν γνωστοί στο πανελλήνιο από τις φωτογραφίες της δολοφονικής επίθεσης που έλαβε χώρα στο κτίριο της Marfin στη Σταδίου. Είναι οι υπάλληλοι του ΕΚΑΒ που κλήθηκαν να κάνουν τη δύσκολη δουλειά: να περισυλλέξουν τις σορούς των τριών εργαζομένων που έχασαν με τον πιο άδικο τρόπο τη ζωή τους στον χώρο όπου έβγαζαν το ψωμί τους... Είναι οι άνθρωποι που ανέλαβαν να φέρουν σε πέρας άλλη μία μακάβρια διατεταγμένη υπηρεσία, να μπουν στο φλεγόμενο κτίριο εν μέσω της έντασης και της ηλεκτρισμένης ατμόσφαιρας, να συλλέξουν τα πτώματα και να ολοκληρώσουν τη δυσάρεστη διαδικασία της επίδειξης των σορών στους συγγενείς προκειμένου να γίνει η αναγνώριση.
Η «Espresso της Κυριακής» παρουσιάζει σήμερα την άλλη πλευρά, την ανθρώπινη, δύο μάχιμων διασωστών του ΕΚΑΒ, που εδώ και χρόνια με αυταπάρνηση αναλαμβάνουν αντίστοιχες και εξίσου δύσκολες αποστολές μεταφέροντας είτε πολυτραυματίες είτε νεκρούς από τροχαία και από συμπλοκές. Την Τετάρτη 5 Μαΐου κι ενώ η Αθήνα έχει μετατραπεί σε καζάνι που βράζει λόγω των επεισοδίων στο κέντρο, λίγο μετά τις 14:00 το μεσημέρι ο θάλαμος επιχειρήσεων του Κέντρου Αμεσης Βοήθειας τους έδωσε την εντολή: «Σπεύσατε Σταδίου 23... Υπάρχουν τρεις αγνοούμενοι στην πυρκαγιά που ξέσπασε στην τράπεζα». «Και μόνο που ακούς αυτό το μήνυμα παγώνεις επιτόπου» αποκαλύπτει στην «Espresso της Κυριακής» ο 58χρονος Χρήστος Γκιουλέκας.
Τριάντα χρόνια οδηγός και πλήρωμα του Εθνικού Κέντρου Αμεσης Βοήθειας, τα μάτια του έχουν δει πολλά. Στα χέρια του έχει πιάσει αρκετές φορές το νήμα της ζωής συμπολιτών μας. Αλλες φορές κόπηκε, άλλες πάλι κρατήθηκε, πήγε στον άλλο κόσμο και γύρισε. Οι περιγραφές του κόβουν την ανάσα: «Εμάς μας έστειλαν για να μπούμε μέσα. Φτάσαμε εκεί και επικρατούσε πανικός και εκνευρισμός, καθώς ήταν ακόμα σε εξέλιξη η επιχείρηση απεγκλωβισμού των εργαζομένων που είχαν κρεμαστεί από τα παράθυρα. Ο κόσμος ούρλιαζε, οι αστυνομικοί φώναζαν στο πλήθος να απομακρυνθεί και η αδρεναλίνη ήταν στο ζενίθ. Σπάσαμε τον κλοιό των διαδηλωτών και μπήκαμε μέσα. Η κατάσταση ήταν ιδιαιτέρως αποπνικτική, αν και η Πυροσβεστική είχε κατασβέσει τη φωτιά. Δεν αντέχαμε ούτε με τις μάσκες, ενώ η ορατότητα ήταν χαμηλή λόγω της κάπνας. Τα αέρια και η μαύρη σκόνη είχαν καλύψει τα πάντα. Πρώτο βρήκαμε τον άνδρα, πεσμένο ανάσκελα στα σκαλοπάτια μεταξύ πρώτου και δευτέρου ορόφου. Υποθέτω ότι ο άνθρωπος έχασε τις αισθήσεις του στην προσπάθειά του να κατέβει και να βγει στην έξοδο. Αμέσως μετά αντικρίσαμε την έγκυο κοπέλα που ήταν στο πατάρι πεσμένη δίπλα από το γραφείο της και στο τέλος βρήκαμε τη δεύτερη γυναίκα, που ήταν στο μπαλκόνι ξαπλωμένη σε πλάγια θέση σε μια προσπάθεια να συρθεί για να πάρει αέρα».
Βρήκαμε τον Χρήστο Γκιουλέκα και τη Βάσω Κονταξή στο Πεδίον του Αρεως, εκεί που κάθε μεσημέρι ξεκινά η βάρδιά τους. Σε κατάσταση συναγερμού και ετοιμότητα δευτερολέπτων περιμένουν μέσα στο ασθενοφόρο να ακούσουν από τον ασύρματο το επόμενο περιστατικό για το οποίο θα κληθούν να επέμβουν. Η αδρεναλίνη τους ανεβαίνει από την πρώτη κιόλας στιγμή που θα πάρουν την κλήση: «Αραγε, θα προλάβουμε να είμαστε μέσα στα απαιτούμενα χρονικά πλαίσια πριν είναι αργά;». Αυτό είναι το μόνιμο άγχος τους μέχρι επιτέλους να φτάσουν στον προορισμό τους.
Η εικόνα της νοσηλεύτριας Βάσως Κονταξή δίπλα στην άτυχη κοπέλα στο μπαλκόνι της τράπεζας έκανε τον γύρο του κόσμου. Μπορεί να ακούγεται περίεργο, αλλά ακόμα κι αυτοί οι άνθρωποι που καθημερινώς αντικρίζουν αποτρόπαια περιστατικά πολλές φορές δεν αντέχουν: «Αυτό που πραγματικά με έκανε να νιώσω πάρα πολύ άσχημα ήταν όταν μέσα στο ασθενοφόρο άνοιξα τους σάκους για να γίνει η αναγνώριση των πτωμάτων από τους συγγενείς. Αυτό είναι το πιο δυσάρεστο συναίσθημα και σου κόβει τα πόδια. Ο σπαραγμός της μάνας της κοπέλας που ήταν στο μπαλκόνι... Ενας άγνωστος άνθρωπος που εκείνη τη στιγμή γίνεται δικός σου... Εκεί λυγίζεις, δεν αντέχεις, ακόμα κι αν κάνεις χρόνια αυτήν τη δουλειά. Εκείνη την ώρα ίσως να μην καταλαβαίνουμε πολλά πράγματα λόγω του άγχους, όμως το βράδυ όλα αυτά τα παίρνουμε μαζί μας στο σπίτι μας και αυτός είναι ο χειρότερος εφιάλτης».
Το σίγουρο είναι πως η δουλειά των ανθρώπων αυτών δεν είναι καθόλου εύκολη. Απεγκλωβισμός, διάσωση, μεταφορά νεκρών και τραυματιών αλλά και το ιερό χρέος τους να μετατρέπονται σε πολλές περιπτώσεις σε αγγέλους δυσάρεστων ειδήσεων. Χρειάζεται σίγουρα γερές κράσεις, όπως τονίζει ο Χρήστος Γκιουλέκας: «Οταν πηγαίνουμε σε τέτοια περιστατικά ξεκινάμε με πίεση 12 και 80 παλμούς και καταλήγουμε να έχουμε 18 πίεση και 120 παλμούς. Το παιδάκι στο Αιγάλεω που το πάτησε το λεωφορείο προ καιρού το θυμάστε; Ο συνάδελφος που το πήρε ανέβασε πίεση 19 και πήρε άδεια και έφυγε... Οταν σου λένε στον ασύρματο 45 χρονών ανακοπή και κάνεις 45 λεπτά να πας, τότε παθαίνεις νευρικό κλονισμό. Και όταν φτάνεις και είναι πλέον αργά, αυτό είναι το χειρότερο συναίσθημα που νιώθουμε όσοι είμαστε μάχιμοι. Φανταστείτε ποια είναι τα δικά μου συναισθήματα όταν ανεβαίνω ανάποδα την Αλεξάνδρας ή όταν στο φανάρι χτυπάω τη σειρήνα κι ο άλλος μπροστά μου μιλάει στο κινητό ή διαβάζει εφημερίδα ανέμελος στο Ι.Χ. του. Είμαι ακριβώς στα όρια».
Σε μία εκ βαθέων εξομολόγηση η Βάσω και ο Χρήστος μάς αποκαλύπτουν ότι θα συνεχίσουν να παλεύουν και να τρέχουν στον δρόμο παρά τις δυσκολίες, γιατί νιώθουν, όπως λένε, υψηλό το αίσθημα της προσφοράς στον συνάνθρωπο. «Η μόνη μας ικανοποίηση είναι όταν φτάνουμε εγκαίρως και μπορούμε να βοηθήσουμε και να σώσουμε, να φανούμε χρήσιμοι και να προλάβουμε να κάνουμε κάτι» λέει η Βάσω Κονταξή, η οποία στα 29 της μετράει ήδη έξι χρόνια καθημερινής επαφής με το νήμα της ζωής ανθρώπων που κινδυνεύουν σε ατυχήματα και δυστυχήματα.
«Οχι δάφνες πάνω από τα πτώματα»
Οι άνθρωποι του ΕΚΑΒ δεν έχουν ανάγκη να αναδειχθούν σε ήρωες. Ξέρουν τι κάνουν και τα περισσότερα από τα περιστατικά δεν τα μεταφέρουν ποτέ στη δημοσιότητα, τα παίρνουν μαζί τους γυρνώντας σπίτι το βράδυ και τα κρατούν μέσα τους. Και την άλλη ημέρα σηκώνονται και πάνε ξανά στη δουλειά συναντώντας τις ίδιες ακριβώς εικόνες και παραστάσεις, προσπαθώντας πάντα να συγκρατούν την ψυχραιμία τους. «Σε καμία περίπτωση δεν διεκδικούμε δάφνες πάνω από τα πτώματα των τριών εργαζομένων που έχασαν τη ζωή τους με αυτόν τον άδικο τρόπο. Κάτι τέτοιο δεν το έχουμε κάνει ποτέ. Ομως, θα συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό που επιτάσσει το καθήκον μας, ακόμη κι αν αυτό κοστίζει στην ψυχική υγεία και την παθολογία των συναδέλφων μας που μάχονται καθημερινώς να προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο» τονίζει ο Θεόδωρος Ζέρβας, αντιπρόεδρος των εργαζομένων στο ΕΚΑΒ Αττικής.
ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΤΟΥΝΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Γράψτε το σχόλιο σας και θα δημοσιευτεί αρκεί να μην είναι υβριστικό ή... διαφημιστικό!